Zofia Zdybicka

---

Życiorys

Zofia Zdybicka, córka Feliksa i Heleny z domu Łukasik, rozpoczęła swoją edukację w Technikum im. A. J. Vetterów w Lublinie, gdzie w 1948 roku zdała maturę. Jej duchowa droga zapoczątkowana została 25 września 1948, kiedy to wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, przyjmując imię zakonne Maria Józefa. Kolejne lata poświęciła na rozwój akademicki.

Studia wyższe Zofia odbyła w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w latach 1956–1961, gdzie miała zaszczyt uczyć się pod okiem wybitnych myślicieli, takich jak M. A. Krąpiec, K. Wojtyła, S. Swieżawski, M. Kurdziałek oraz S. Kamiński, którzy byli istotnymi postaciami Lubelskiej Szkoły Filozoficznej. Jej praca magisterska została napisana pod kierunkiem M. Krąpca, a temat: O naturze rozumowania redukcyjnego występującego w filozofii bytu. W 1965 roku obroniła doktorat, oparty na pracy szczegółowo analizującej temat: Filozoficzne podstawy poznawalności Boga u H. de Lubaca, również pod kierunkiem M. Krąpca. W 1970 roku uzyskała habilitację, której kolokwium miało miejsce 29 października 1970 w KUL, bazując na dorobku naukowym oraz pracy Próba zbudowania tomistycznej teorii partycypacji, recenzowanej przez czołowe osobistości akademickie.

W 1973 roku Zdybicka objęła kierownictwo Katedry Filozofii Religii w KUL i wykładała na tej uczelni aż do momentu przejścia na emeryturę. Jej droga zawodowa obejmowała stopniowe awansowanie: od docenta w 1971 roku, profesora nadzwyczajnego w 1978 roku, do profesora zwyczajnego od 1988 roku. W latach 1979–1986 pełniła uczelniane funkcje prodziekana oraz dziekana Wydziału Filozoficznego na swojej macierzystej uczelni.

Zofia Zdybicka była członkinią wielu towarzystw oraz instytucji naukowych, takich jak Polskie Towarzystwo Filozoficzne, Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, American Bibliographical Institute, Societas Internationale St. Thomae Aquinatis oraz Pontificia Academia S. Thomae Aquinatis. Jej wkład w rozwój nauki przekładał się także na współtworzenie Encyklopedii Katolickiej oraz Powszechnej Encyklopedii Filozofii. Jako autorka blisko 300 prac naukowych, Zdybicka była również promotorką około 100 prac magisterskich oraz 18 doktoratów. Jej badania często koncentrowały się na zagadnieniach ateizmu, etyki, religii oraz ich wzajemnych interakcjach, mocno osadzonych w klasycznej metafizyce.

W latach 1963–2001 Zofia była członkinią Zgromadzenia Generalnego Urszulanek Serca Jezusa Konającego, a od 1983 do 2003 roku pełniła funkcję przełożonej w Lubelskim Zgromadzeniu swojego zakonu.

Odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi,
• 1977 Książka Roku 1977 – Człowiek i religia,
• Nagroda Rektora KUL,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski otrzymany 19 października 2008 z rąk prezydenta Lecha Kaczyńskiego,
• Medal „Za zasługi dla Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego” 2 kwietnia 2009,
• Nagroda im. Księdza Idziego Radziszewskiego Towarzystwa Naukowego KUL za rok 2013,
• Nagroda Totus za rok 2016 w kategorii „Promowanie nauczania Ojca Świętego Jana Pawła II”,
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla rozwoju filozofii oraz kultury chrześcijańskiej – 17 grudnia 2020,
• Medal „Zasłużony dla Nauki Polskiej Sapientia et Veritas” za szczególne za zasługi dla szkolnictwa wyższego i nauki, w tym za wybitne osiągnięcia w zakresie działalności naukowej, dydaktycznej oraz organizacyjnej (2023).

Niektóre publikacje

• Parcypacja bytu. Próba wyjaśnienia relacji między światem a Bogiem (1972),
• Poznanie Boga w ujęciu H. de Lubaca (1973),
• Człowiek i religia: zarys filozofii religii (1977, 1994),
• Religia i religioznawstwo (1988).

---

Oceń: Zofia Zdybicka

---